#1. Mijn moeder overleed nog geen 24 uur na mijn geboorte – Anne

Oké, en dan start je een blog en vraag je je af wat mensen nou willen lezen. Wat kan ik jullie vertellen wat interessant genoeg is om te lezen. Al snel worden verhalen zeeeer privé dus wat deel je wel en wat deel je niet? Ik denk dat als je besluit om te gaan bloggen of vloggen je je open moet stellen naar je volgers toe. Dus…. Dat is wat ik ga doen. Ik neem jullie mee in mijn verleden, heden en in de toekomst. We beginnen bij het verleden. Het lijkt me goed om te beginnen bij het begin. In mijn eerste levensjaren is er al onwijs veel gebeurd. Super leuke gebeurtenissen maar ook minder leuke gebeurtenissen. In deze blog vertel ik hoe mijn leventje als kleine Annie begon. In de volgende blogs verdiep ik me meer in het moederschap, mijn zwangerschappen, bevallingen en het leventje als mama. Ik schrijf zoals ik zelf denk, gewoon zoals ik praat en wat me te binnen schiet. Omdat ik denk dat het dan het beste een echt ‘Anne blogje’ wordt. Dit kan soms dus lekker grof gebekt zijn of een beetje nonchalant. Because that’s who I am.

Oké ik dwaal af. Het begin.

Mijn vader werd weduwnaar & vader in 24 uur

In 1993 besloten mijn papa (Mario) en mama (Edith) om voor een kindje te gaan. Dat lukte tot hun grote blijdschap vrij snel en op 3 mei 1994 ben ik ter wereld gekomen door middel van een spoedkeizersnede. Mijn moeder lag al een paar dagen in het ziekenhuis ivm een hoge bloeddruk, hoofdpijn en een onrustig gevoel. Ook ik had het niet meer écht naar mijn zin daarbinnen dus leek het ziekenhuis de beste plek voor ons beide.

Mijn moeder moest worden ingeleid vanwege de klachten die zij dus al een tijdje had. Helaas schoot de inleiding totaal niet op en lag zij al flink wat uurtjes te huffen en puffen maar nog schoot het niet op. Ik begon het steeds minder leuk daarbinnen te vinden en mijn hartslag viel meerdere keren weg. Er werd dus besloten om een spoedkeizersnede te doen. Dit verliep allemaal redelijk zonder complicaties alleen ging het met mij nog steeds niet zo lekker dus moest ik na mijn geboorte meteen aan het zuurstof en de couveuse in om zo rustig op gang te kunnen komen.

Mijn moeder werd gehecht en naar de zaal gereden. Inmiddels was mijn vader weer bij haar gaan kijken en kreeg ineens een rare ingeving. Hij trok de dekens van haar af en schrok zich een ongeluk. Haar hele matras was doorweekt van het bloed. In paniek riep hij op de gang om hulp.

24 jaar geleden was er in dit ziekenhuis niet 24 uur per dag een gynaecoloog aanwezig maar had de anesthesist de leiding. Deze kwam dan ook naar mijn vader toe om te vragen wat er was. Mijn vader deed zijn verhaal waarop de beste man als antwoord gaf: ‘Ohhhh, we stoppen er wel ‘wat’ in’. Volgens hem was er weinig aan de hand en mijn vader werd naar huis gestuurd. ‘Ga maar thuis wat rusten, je kan hier niks meer betekenen, tot morgen’.

Mijn vader was net thuis toen hij een verschrikkelijk telefoontje kreeg. Hij moest onmiddellijk terug komen naar het ziekenhuis want het ging totaal niet goed met mijn moeder. Inmiddels lag zij op de intensive care. Het ging steeds slechter met haar en uiteindelijk is zij overleden.

Mijn vader is in nog geen 24 uur vader en weduwnaar geworden. Mijn geboortekaartje was tegelijkertijd een rouwkaart. Helaas is mijn moeder, Edith, op 32 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van hoogstwaarschijnlijk het HELLP-Syndroom. Dit is tijdens haar zwangerschap en bevalling nooit vast gesteld (wat super slecht is van de doktoren aangezien al haar symptomen hierop geduid hebben).

Normaliter kregen alleenstaande vaders geen kraamhulp. Moeder & kind zorg wordt het ook wel genoemd, maar de moeder miste in dit verhaal. Gelukkig kreeg mijn vader wél een kraamverzorgster en wat voor 1. Willeke kwam in ons leven. Deze ‘case’ ging Willeke zo aan haar hart dat ze ook naast haar normale werkuren vaak bij ons was. Zij was bijvoorbeeld ook aanwezig tijdens de begrafenis van mijn moeder om die dag voor mij te zorgen en steun te bieden aan mijn vader.

Na de kraamweek kwam zij regelmatig langs om mij en mijn vader te helpen waar nodig en waar het kon. Ze werd verliefd op mijn vader en mijn vader op haar. 3 jaar later trouwde ze. Tot op de dag van vandaag ben ik haar zo ontzettend dankbaar voor alles wat zij heeft betekend voor ons en nog steeds doet. Willeke en mijn vader zijn gescheiden toen ik ongeveer 14 jaar was maar ik noem haar nog steeds elke dag mijn mama! Want dat is ze gewoon. We delen dan geen dna en geen bloed maar veel meer en belangrijker dan dat.. We delen liefde & zijn dan ook gewoon moeder en dochter!

Nu ik zelf moeder ben van twee prachtige kindjes vind ik het zo heftig om te weten wat mijn vader in die periode allemaal doorgemaakt heeft. Het leek mij goed om dit verhaal met jullie te delen omdat ik in verdere blogs hier nog op terug zal komen. Als jullie nog vragen hebben, stel ze gerust onder de blog of via Instagram DM! Mailen naar perfnotsoperf@gmail.com mag natuurlijk ook! Dan zal ik die in mijn volgende blog beantwoorden.

Anne, de wereld is niet mooi, maar jij kan hem een beetje mooier kleuren- Herman van Veen

Much love, Anne