Rachelle haar dochter had 4 x haar navelstreng om haar nekje

Rachelle | @rachelleshenea

Ik ben Rachelle, 25 jaar oud en al 6 jaar samen met Mathijs, 28 jaar oud! En sinds 10 oktober 2017 mag ik Mathijs zijn achternaam dragen! Samen wonen wij met onze knappe dochter Shenéa en 2 lieve katten in Zwaag.

Na 4,5 jaar een relatie te hebben met Matthijs en 3 verhuizingen achter de rug te hebben besloten wij te gaan voor een kindje! Na ruim een half jaar kwamen we erachter dat ik zwanger was. Ik ging die avond eerder naar bed omdat ik moe was en ging nog even snel naar het toilet. Ik zag toen de zwangerschapstest liggen en ik heb die gelijk maar even gedaan. Jahoor, een plusje! Ik liep naar beneden waar Mathijs zat te gamen. Ik vroeg aan hem of hij z’n playstation even uit wilde zetten, “je moet wel een goede reden hebben hoor” zei hij. En ik dacht “ha!! geloof me vriend, die heb ik!” Hij zette zijn playstation uit en ik liet hem de test zien! We waren zo blij! Het was gelukt, ik was echt zwanger.

Foto gemaakt door ‘lief klein geluk fotografie, @liefkleingeluk_nl).

Aangezien we op vrijdagavond ontdekte dat ik zwanger was moest ik het hele weekend wachten tot ik de verloskundige kon bellen. Na berekening konden we op 3 april (mijn verjaardag!!) terecht voor onze eerste echo. Ik had er een heel goed gevoel bij dus die avond hebben we mijn familie uitgenodigd voor “mijn verjaardag”. Op dat moment was ik 7 weken en 3 dagen zwanger. Ik heb snel een taart gemaakt om “mijn verjaardag” te vieren! De taart had 3 lagen en in de middelste laag heb ik een gat gemaakt waarin ik roze en blauwe muisjes deed.

Zoals elk jaar snijden opa en ik samen de taart aan want opa en ik zijn samen jarig! “Heee er rollen allemaal muisjes uit… is dit een hint? Volgens mij is dit een hint.. ben je zwanger?” Heel langzaam wordt het voor iedereen duidelijk en iedereen is zó blij voor ons! Een week later maken we het bekend aan mijn schoonfamilie dmv cupcakes. Nu kon het genieten écht beginnen. Iedereen weet het! Op 8 juni hebben we een geslachtsbepalingsecho laten doen. Wij kregen een blaadje mee waar het geslacht op stond en hebben die naar de ballonnen winkel gebracht, zodat zij een ballon konden maken met roze óf blauwe confetti. Deze ballon hebben we kapot geprikt met al onze familie en vrienden! Wij krijgen een dochter!!

Ik had een super zwangerschap, alles ging goed, een klein beetje misselijk geweest, alle echo’s waren goed, ik kwam minimaal aan. Toen we met 30 weken een 3D echo lieten maken (met opa, oma, ouders, zusje én beste vriendin) kwamen we erachter dat onze kleine meid in stuit lag, maar er was nog genoeg tijd om zelf te draaien! Met 36 weken kreeg ik een liggingsecho om te kijken of ze al gedraaid zou zijn. Je raad het al, nope. Ze lag nog heerlijk met haar hoofd tegen mama haar ribben..

We hebben toen gekozen voor een draaipoging, zodat ik normaal zou kunnen bevallen. De eerste poging lukte niet omdat deze alléén werd uitgevoerd en ze dit eigenlijk met z’n tweeën moeten doen. Na alle pijn en moeite van de eerste keer hebben we besloten om nog een tweede poging te doen door een gynaecoloog in het ziekenhuis. We kwamen er toen achter dat ze niet kon draaien omdat mijn placenta in de weg lag. Helaas! Dan toch een keizersnede inplannen! Deze stond gepland op 14 november, 2 dagen voor mijn uitgerekende datum.

Twee weken voor d-day besefte ik me dat ik de baby al ruim een dag niet had gevoeld. Nadat ik de verloskundige had gebeld mocht ik langs komen in het ziekenhuis voor een ctg. De ctg was opzich heel mooi, maar de baby bewoog vrij weinig. Voor de zekerheid moest ik de volgende dag nog even terug voor een extra ctg. Ik had de baby toen nog steeds niet voelen bewegen. Op de ctg was ook weer te zien dat ze weinig bewoog, maar haar hartslag was variabel genoeg en ik hoefde me geen zorgen te maken.

Na een paar dagen onzekerheid en nog steeds weinig beweging in mijn buik heb ik besloten om in de thuis-monitoring te gaan, dan kun je thuis op de bank een ctg maken via een tablet en deze wordt dan in het ziekenhuis beoordeeld door een gynaecoloog die je daarvan een terugkoppeling geeft. Dit moest ik elke dag doen tot aan de dag van de keizersnede. Vaak moest ik alsnog naar het ziekenhuis omdat de gynaecoloog hem dan toch niet mooi vondt. Ook had ik de baby nog stééds niet gevoeld. Ik werd hierdoor zo onzeker dat we hebben gevraagd of de keizersnede kon worden vervroegd. Dit kon niet zomaar, we moesten eerst weer een echo laten maken. Uit de echo bleek dat ze helaas niet veel gegroeid was ten opzichte van de laatste keer. Ze werd met 38 weken en 4 dagen ook maar op 2500 gram geschat. Dit was de doorslag en de keizersnede mocht worden vervroegd, het zou 10 november worden.

2 dagen voor d-day maakte ik zelf een ctg en ik had er al geen goed gevoel bij. 5 minuten nadat ik de ctg had ingeleverd werd ik gebeld door het ziekenhuis dat ik moest komen. In het ziekenhuis ging ik opnieuw aan de ctg, veel te veel dalen in haar hartslag. Al snel kregen we te horen dat ik nuchter moest blijven omdat ze niet precies wisten wat er ging gebeuren.. Om half 1 hoorde ik dat ze díe middag nog gehaald zou worden. Om 14:18 stormde de gynaecoloog binnen in, “Rachel wat ben je aan het doen?!” Terwijl ik gewoon rustig op bed lag was de hartslag van de baby nog lager geworden en maakte de gynaecoloog er een code oranje van, wat betekende dat ik binnen een half uur op de OK zou moeten liggen. Al héél snel werd ik los gekoppeld van de ctg en moest ik naar de OK. Om 14:30 lag ik op de OK en 14:55 is ze geboren: Shenéa Helena Elisabeth Tissen.

Uiteindelijk was iedereen heel erg blij dat we een spoed keizersnede hebben gehad en dat de draaipogingen niet waren gelukt want mevrouw had 4 x haar navelstreng om haar nekje weten te wurmen, wat dus ook snel verklaarde waarom ik haar niet, tot slecht, voelde en haar hartslag ineens zo snel naar beneden ging.

Na de operatie heeft het echt een paar uur geduurd voor ik helemaal bij was. Helaas waren de daar op volgende dagen ook onwijs zwaar, ik kon helemaal niks omdat ik te veel bloed was verloren. Ik kon mijn bed niet uit omdat ik niet op mijn benen kon staan. Uiteindelijk heb ik zakjes ijzer toegediend gekregen en uiteindelijk zelfs een bloedtransfusie! Hier knapte ik wel van op en gelukkig stond ik die zelfde avond nog naast mijn bed en kon ik weer zelfstandig naar de wc! Na 4 dagen ziekenhuis mochten wij lekker naar huis en konden wij eindelijk rustig en wel als gezinnetje gaan genieten!

En nu zijn we bijna 9 maanden verder en mogen wij al bijna 9 maanden genieten van dit mooie, knappe, leuke, lieve, ondeugende en meest vrolijke meisje in ons leven. Wij zijn zo enorm trots op hoe zij het doet en wat ze doet, ze kan en wil al zo veel! Mijn tip aan elke mama(to-be) GENIET er van, want de tijd gaat zo snel!

Liefs Rachelle