Hey, I just met you and this is crazy

‘Ik hield meteen van mijn kindje zodra ze geboren was alsof zij er altijd al was’

Laatst hebben we dit aan onze volgers gevraagd op Instagram en 81% van jullie stemde op ja! Ik niet.

Mijn bevalling was snel (lees: ruim 3 uur) maar ik was op dat moment precies 42 weken zwanger dus ik kon écht niet meer wachten om mijn kindje te ontmoeten. Toen Olivia eenmaal geboren was en ze bij me werd gelegd voelde ik me zó raar en dacht ik echt: OH uhmmmm what de F, zat dít in mijn buik? Hoe dan? Is ze er nu al? Wat ziet ze er raar uit, ik weet niet zo goed wat ik hiermee moet. Een báby…. Is dit óns kindje?

Ondertussen ging de gyn nog druk door daar beneden geloof ik want ja, die placenta was ik alweer vergeten maar ook die moest er nog uit. Al snel werd Olivia ook bij me weg gehaald want binnen no time stond er een kinderarts in de kamer omdat ze niet goed door huilde. Ik maakte me aan de ene kant erge zorgen (toch wel moederinstinct) maar was aan de andere kant zó moe dat ik m’n ogen niet meer open kon houden. (Met haar is het allemaal heel snel goed gekomen hoor, no worries!)

Ik vind dit dus wel een dingetje. Ik heb best vaak gedacht, ligt het aan mij? Dat ik die connectie, die band niet gelijk had, dat ik echt even heb moeten wennen aan mijn kindje. Hoe meer ik hier met mensen over praat hoe meer ik hoor dat ik niet de enige ben, gelukkig.

Mijn ervaring is ook écht dat je je kindje moet leren kennen. Ik hoor ook zat andere verhalen van mama’s die vanaf minuut 1 precies weten wat hun kindje wil en wat er met hem/haar aan de hand is. Dat lijkt me zo fijn! Ik? Ik had geen flauw idee! Haar geboorte was onze eerste ontmoeting en vanaf daar hebben we elkaar stukje bij beetje leren kennen.

Mijn bevallingsverhaal zal ik binnenkort apart met jullie delen! 💕

–  Astrid