Esther & haar placenta paniek

Esther | @veulings

Vandaag vertelt Esther haar verhaal aan jullie!

We nemen jullie mee, 16 jaar terug in de tijd.

Mijn man en ik waren net getrouwd en al vrij snel zwanger. Wat waren we blij! Het begon allemaal rustig. Je kent het wel, de normale kwaaltjes, de gekke gewoontes met eten. Gek op rookworst en pindakaas, en nog meer van dat soort dingen.

Al vrij snel kreeg ik last van bekkeninstabiliteit. Wat toch wel erg pijnlijk was, maar met therapie en een bekkenband kwamen we een heel eind. Naarmate de tijd verstreek kreeg ik problemen met mijn bloeddruk. Hij werd alleen maar hoger en ik voelde mij er niet echt prettig bij. Vanaf dat moment was ik onder controle in het ziekenhuis.

Met 35 weken is besloten dat ik opgenomen moest worden. Oké, dacht ik, dat is fijn dan kunnen ze altijd ingrijpen als het nodig is. Ik werd dagelijks op alles gecontroleerd en kreeg medicijnen om alles te onderdrukken. Ik leek wel een ballon, zoveel vocht hield ik vast. Helaas kregen ze mijn bloeddruk niet echt onder controle, waardoor mijn onderdruk van 100 naar 60 vloog en andersom. In totaal heb ik uiteindelijk wel 3 keer op de verloskamer gelegen omdat het heel slecht met me ging.

Uiteindelijk is er besloten om me met 37 weken in te leiden. Om 8 uur ‘s-ochtends begon de inleiding. Wat was ik blij, niet wetende wat me te wachten stond. Rond een uur of 7 ‘s-avonds begonnen de weeën. De weeën kwamen geleidelijk en werden steeds heftiger. Toen ik eindelijk volledige ontsluiting had en ik mocht gaan persen kwamen er geen weeën meer. Ik was al helemaal versleten want het was al een uur of 4 ‘s-nachts. De gynaecoloog besloot de weeënopwekkers te installeren en gelijk op volle kracht te zetten, want ons kleine meisje vond het niet zo leuk meer in mijn buik, haar hartslag daalde.

Jeetje wat was dit heftig, het ging niet zoals het zou moeten en met spoed werd de vacuümpomp erop gezet. Het ging zo snel, inknippen, ding erop en duwen & trekken… ‘Oké, bij de volgende wee trek ik mee’ zei de gynaecoloog. Mijn wee stopt, maar het moest er nú uit dus hij trok door. Het leek wel of al mijn ingewanden mee getrokken werden en met heel veel kracht werd ze er uit getrokken.

Ze leefde en huilde, wat was ik blij! Melissa is geboren!

Vanaf dat moment begon de echte ellende. Mijn placenta wilde er niet uit, dus ik verloor bloed, veel bloed. Eerst probeerde ze het tegen te gaan met doekjes, niet veel later werd de prullenbak er bij gehaald. In de tussentijd waren ze bezig mijn placenta los te krijgen. Ze deden dat door heel hard op mijn buik te duwen. Gelukkig kwam hij eruit. En toen.. toen ging het licht bij mij uit. Iedereen in paniek, Melissa lag nog in mijn armen, mijn man werd weggehaald en Melissa ook. Ze stonden samen een stukje verderop en hij werd afgeleid. Volgens mijn man duurde het allemaal heel erg lang en had ik zwarte ogen en lippen.

Uiteindelijk kwam ik weer bij en lag ik aan allerlei apparatuur. Ik had 4 infusen, een katheter en heb heel wat zakken bloed gehad. Maar ik was gelukkig weer op aarde. Wel bleef ik op de verloskamer zodat ze me nog in de gaten konden houden en zodat ik kon bijkomen.

Vanzelfsprekend moest ik nog wel even in het ziekenhuis blijven. Ik had vollop pijn in mijn rug vanwege het harde trekken en heb twee dagen echt plat gelegen. Daarna werd ik ontkoppeld van alles en had ik weer wat bewegingsvrijheid. Na een week mocht ik naar huis.

Eenmaal thuis was ik na dit alles natuurlijk niks waard. Mijn HB was ontzettend laag en mijn rug bleef pijnlijk. Gelukkig had ik een hele lieve kraamvrouw die nog een week extra is gebleven. Langzaamaan kwam ik in het dagelijks ritme.

Op een nacht werd ik wakker en dacht ik dat ik lag te plassen in mijn bed. Toen we het licht aan deden schrokken we ons rot, ik was niet aan het plassen, ik lag in een plas vol met bloed. We hebben natuurlijk meteen 112 gebeld en mijn ouders. Die kwamen gelukkig allebei vrij snel. De bloeding stopte niet en ik moest mee naar het ziekenhuis. Daar kwamen ze erachter dat er nog een stuk placenta was blijven zitten. Er werden curettages uitgevoerd en zakken bloed toegediend. Na een dag mocht ik weer naar huis maar qua herstel was ik gelijk weer terug bij af.

Na vier weken was ik weer aardig op de been. Ik ging even langs bij mijn ouders, zij hebben ons heel veel geholpen.

Bij mijn ouders ging ik naar de wc om te plassen. Toen ik op de wc zat begon het te lopen maar het stopte niet! Ik keek naar beneden, wéér bloed. Mijn moeder belde gelijk de huisarts en die maakte me klaar om weer met de ambulance meegenomen te worden naar het ziekenhuis. Ik raakte weer in shock.

In het ziekenhuis ging mijn man uit zijn dak, hoe kan dit? Wat is dit? Wat bleek…. Dat er nóg een stuk placenta in mijn baarmoeder zat. Terwijl ik dus al gecuretteerd was.. Er was gewoon toch nog wat over het hoofd gezien. Wéér kreeg ik zakken bloed toegediend, wéér werd ik gecuretteerd en na een dag mocht ik weer naar huis.

Uiteindelijk heb ik nog twee operaties moeten ondergaan omdat ook het inknippen niet goed was gegaan, het zitten was echt een probleem.

Kortom een heftige bevalling en de periode erna was ook nog eens heel heftig wat resulteerde in een depressie.

Gelukkig ging het drie jaar later weer hartstikke goed met mij en kwam er uiteindelijk toch nog een tweede kindje!