#5. De bevalling van Ivy | Anne • Perf not so Perf

Mijn eerste bevalling deel 1.

De laatste 3 weken strompelde ik vol met vocht in mijn lichaam, hartkloppingen, stijve benen, pijnlijke rug, heupen en bil (zwangerschapsisias) naar de verloskundige voor één van de laatste gesprekken voor dé grote voorstelling. Mevrouw de verloskundige vraagt mij hoe het gaat en ik vertel haar met tranen in mijn ogen dat het eigenlijk niet meer te doen is. Ik ben van nature totaal geen klager maar nu was ik er toch wel echt echt ECHT heel erg klaar mee. Mentaal en lichamelijk. Inmiddels waren we al 2 keer in het ziekenhuis geweest met de melding dat ‘vandaag’ onze uk geboren zou gaan worden (veel te hoge bloeddruk maar eenmaal in het ziekenhuis een perfecte bloeddruk hebben) en 2 keer gestript in de hoop dat het dan zou beginnen maar helaas, dat mocht niet baten. Tijdens het gesprek bij de verloskundige kreeg ik nog even een routine check.

Hartslag- goed.

Bloeddruk- beetje hoog maar goed. Ontsluiting- 3 cm.

Gewicht- 6 kg aangekomen in 1,5 wk (NIET GOED).

Deze signalen in combinatie met mijn klachten en geschiedenis (lees deze blog over mijn geschiedenis) waren voor mevrouw de verloskundige genoeg om mij door te verwijzen voor een inleidingsgesprek bij de gynacealoog. Na mijn verhaal nog een keer gedaan te hebben bij de gyn en weer een routine check kregen wij de mededeling dat de gyn het totaal nog niet nodig vond om mij in te leiden. Manlief en ik begonnen toen toch wel errrrrug chagerijnig te worden en gingen zwaar teleurgesteld naar een andere kamer voor een echo en een CTG van de kleine meid. Dat zag er allemaal prima uit maar ze vonden de uk toch wel erg stilletjes. Ondertussen had de gyn gebeld met mevrouw de verloskundige en was de gyn toch wel tot de conclusie gekomen dat het toch wel noodzaak was om mij in te leiden. Ze kwam de kamer binnen en vertelde ons dat we ons die volgende ochtend om 6.30 op de afdeling moesten melden om de inleiding te starten. HUH, dat was toch wel even een omschakeling maar wat waren we blij.

Roy ging gewoon nog naar zijn werk, ik ging het hele huis nog maar is opruimen, schoonmaken en babyklaar maken. Natuurlijk werd mijn vluchtkoffer weer uitgepakt en opnieuw ingepakt. Wat nou nesteldrang? HAHA. Die avond ben ik nog lekker gaan gourmetten bij mijn ouders. Last day as a pregnant Annie..

Voor het slapen gaan nog even mijn onderkantje, benen en oksels netjes geschoren want tja…. Morgen staat er waarschijnlijk een heel leger aan verpleegkundige, verloskundige en gynacealogen in mijn doosie te koekeloeren dus dan moet het boeltje er wel een beetje netjes bij hangen natuurlijk… Van slapen komt op zo’n avond natuurlijk niet echt veel dus maar een beetje nadenken en malen over wat er allemaal komen gaat.

De laatste buik foto werd nog snel gemaakt voordat we naar het ziekenhuis gingen

TRING, de wekker. Nu al. Ik ben moe. Laat me slapen. Maar ineens besef ik me: ITS D-DAY whoop whoop. Vandaag worden we papa en mama. Super gek vond ik dat.. Laatste spulletjes inpakken, douchen en poepen (wat was ik daar blij mee jo, ik had namelijk al meerdere malen gehoord dat de kans dat je dan niet poept tijdens je bevalling een stuk groter is). De laatste buikfotos schieten en dan stappen we bepakt en bezakt met lege maxi-cosi de auto in. Onderweg hebben Roy en ik het erover dat we binnen 24 uur wel papa en mama zouden zijn en dat dit ons laatste momentje is zonder baby. Gek. Dat vond ik trouwens van alles; gek en onwerkelijk. We parkeren onze auto voor de deur en stappen het ziekenhuis binnen. We melden ons aan en krijgen gelijk een kamer toegewezen. “Ga maar even zitten en maak het jezelf gemakkelijk, dan komt er zo iemand aan om alles uit te leggen en je vliezen te breken”. OKE, dat begint vlotjes. Mevrouw de gyn komt binnen en vertelt ons dat ze gelijk mijn vliezen gaan breken, een zendertje op de uk haar hoofdje prikken en dat we dan een halfuurtje gaan afwachten of het ’feest’ vanzelf begint. Zo ja, dan wachten we rustig af. Zo nee, dan krijg ik een infuus met weeenopwekkers. Prima, denk ik. Tot zo!