Peuterpuberstruggles

Ik ben twee en ik zeg nee! Oké, Olivia is dus nog niet eens twee, al komt het wel verdomd dichtbij.. (waar blijft de tijd) maarrrrr ik merk nu al aan haar dat de peuterpubertijd eraan komt. Van 1 tot 2 jaar vond ik een superleuke tijd, ze gaan steeds meer begrijpen en ook vooral communiceren. Zoveel momenten waarop ik naar Olivia kijk en met ineens besef dat ze écht groot aan het worden is!

Maar nu is ze bijna twee, en nu? Ik hou mijn hart vast om eerlijk te zijn.. Olivia is een slim meisje wat heel goed weet wat ze wel en niet wil. Nee is het favoriete en meest gebruikte woord op dit moment. Nét nu ik dacht dat ze alles wat meer begrijpt heeft ze ineens ook de kronkel in haar hoofd om mama op de proef te stellen en vooral de dingen te doen waarvan ze weet dat niet mag. Gevalletje grenzen opzoeken laten we maar zeggen. En krijgt ze een weerwoord? Dan is de wereld te klein en komen de krokodillentranen als stortregen uit de lucht zetten. Ik heb zelf het idee dat dit wel hét moment is om gedrag in goede banen te leiden en als dat me niet lukt, ik straks een bazinnetje in huis heb rondlopen.

Aan de andere kant smelt ik vaak weer he-le-maal weg omdat ze zó lief en grappig kan zijn. Ik weet dat ik nu aan het begin sta van een pittige periode, zoals ik hier en daar om me heen hoor en zie. Het is een fase, I know.. ik kom er vast en zeker doorheen maar ik kan wel wat tips van de gevorderden hierin gebruiken!

DUS, aan alle papa’s en mama’s, spread your tips & tricks! Wat zijn jullie ervaringen? Is het echt zo hels of valt het allemaal wel mee?

Liefs, Astrid