Ivy, het overprikkelde prinsesje.

Vandaag een vrij lange blog over mijn zorgen omtrent Ivy! Ik kan natuurlijk ook een lange blog over Lux schrijven maar aangezien hij net pas 1 is en nog niet heel erg zijn karaktertje laat zien (eigenlijk is hij gewoon best heel lief en makkelijk) deel ik vandaag nogmaals een blog over Ivy. Gewoon omdat ik de laatste tijd best wel struggles met haar heb.

Al vanaf dat Ivy 8 maanden is zit ze regelmatig met zichzelf in de knoop. Ze is in haar koppie een stuk verder dan dat ze daadwerkelijk is. Ze voelt alles en iedereen feilloos aan wat haar koppie soms wat onrustig maakt. Toen ze 8 maanden was wou ze bijvoorbeeld het liefst al door de kamer rennen en praten. Omdat dit natuurlijk nog niet lukte begon ze met zichzelf slaan en met hoofd bonken. Regelmatig zat ze met haar koppie op de grond te bonken of tegen de muur. Onwijs heftig vond ik dat. Zo onwijs machteloos en verdrietig om naar te kijken. Je kan letterlijk niks doen in zo’n situatie. We hebben uiteraard van alles geprobeerd.

Nu al een halfjaar geeft madam regelmatig aan dat ze zich niet zo lekker voelt. Iets waar ik in het begin geen aandacht aan besteedde maar wat me uiteindelijk toch niet lekker zat. Waarom is onze stuiterbal soms zo over actief en stort ze daarna ineens als een kaartenhuis in? Omdat ik mijn vinger er niet precies op kon leggen en omdat het me toch niet lekker zat heb ik besloten om dit op het consultatie bureau te bespreken. De kinderarts daar heeft met Ivy gepraat en haar nagekeken en zag geen lichamelijke gekkigheden waarover zij zich zorgen maakte. Haar groei gaat goed, haar ontwikkeling gaat fantastisch en dus geen lichamelijke aanwijzing om zich niet lekker te kunnen voelen. Wel is Ivy een slechte eter waardoor haar gedrag en het fenomeen ‘niet lekker voelen’ zich op deze manier kan uiten. Haar suikerspiegel schommelt en daardoor kan het natuurlijk zijn dat je je niet lekker voelt.

Toen ik mijn verhaal deed bij een super lieve leidster van het kinderdagverblijf waar Ivy al van kleins af aan naar toe gaat had deze desbetreffende leidster wel een paar goede conclusies omtrent Ivy. Ivy is heel sociaal en probeert zich aan te passen aan de situatie die op dat moment om zich heen is. Bijvoorbeeld als zij met hulp behoevende kindjes is van 2 heeft zij ook ineens hulp nodig terwijl ze het eigenlijk prima zelf kan. Niet om de aandacht maar puur omdat zij dan denkt dat dit hoort en zo moet. Dit is een inimini voorbeeld maar je kan jezelf voorstellen dat dit onwijs moeilijk kan zijn als die groepen regelmatig switchen. Ook is Ivy erg gevoelig, ze voelt alles en iedereen aan waardoor ze emoties oppikt waar ze zich zorgen over kan maken. Dit verwerkt ze niet op een goede manier waardoor ook dit zich kan uiten in het ‘niet lekker voelen’. Al met al denk ik dat Ivy gigantisch veel op mij lijkt. Als buitenstaanders over Ivy praten lijkt het soms net alsof ze mij beschrijven toen ik een kleine Annie was.

We gaan de aankomende weken dus proberen om de dag op een goede manier af te sluiten waardoor Ivy hopelijk de prikkels van de dag beter kan verwerken en uitten. De leidster die ik hierboven al benoemde kwam met de tip om samen een schatkistje te versieren en daarin allerlei plaatjes te stoppen met emoties. Dit schatkistje openen we dan samen voordat zij gaat slapen en zo kunnen we beide onze emoties uitspreken en naar elkaar verwoorden. Dit ga ik dus zeker binnenkort proberen! Ik hoop oprecht dat dit voor Ivy werkt. Soms snap ik haar slecht en heb ik het idee dat ik tekort schiet op dat gebied. Het is laaaaastig dat je elke keer denkt de handleiding gevonden te hebben en die dan nét weer aan het veranderen is. Al met al bést nog een puzzel maar daar zijn we inmiddels best goed in geworden! Inmiddels verteld ze me al als ze iets ‘jammer’ vind ipv gelijk te gaan schreeuwen. Voor ons een hele openbaring omdat ze begint te uitten wat ze voelt. We gaan dus denk ik de goede kant op met ons kleine prachtige en bijzondere meisje.

Ik zal jullie op de hoogte houden!

Liefs van Annie, 🖤