“Wat is er mis met mij? En waarom gaat het niet zo ‘gemakkelijk’ als bij anderen?”

Als zwanger raken niet vanzelfsprekend is.. Kelly verteld haar verhaal.

Iedereen vind het altijd maar vanzelfsprekend om zwanger te raken. Je word opgevoed met altijd maar te horen: “Pas op! Neem de pil en gebruik voorzorgsmaatregelen want voor je het weet ben je zwanger!”. Heel goed aan de ene kant, maar aan de andere kant komt het rauw op je dak als blijkt dat het allemaal niet zo simpel blijkt te zijn. Zo ook hier…

Na een super partner te hebben getroffen en een tijd bij elkaar te zijn, denk je laten we eens de volgende stap zetten. Ik was zelf al jaren van de pil af i.v.m. medicatie waardoor de pil niet werkte. Dit zou dus geen probleem moeten zijn. Na 2.5 jaar proberen was ik nog steeds niet zwanger. Je gaat aan jezelf twijfelen en denkt; “Wat is er mis met mij en waarom gaat het niet zo gemakkelijk als bij anderen…”. In heel dit proces word je elke keer geconfronteerd met het feit dat andere mensen om je heen wel ineens zwanger zijn of het zelfs een; “oeps” is… Die mensen kunnen er zeker niets aan doen maar het is wel heel confronterend voor jezelf als de wens zo groot is en je elke maand teleurstelling op teleurstelling krijgt. Psychisch echt een verschrikkelijke periode!  

Na deze periode toch maar eens naar de dokter gegaan om te vragen wat het kan zijn en of ze onderzoeken kunnen doen. Nou ja dit deden ze en ik kreeg een HCG onderzoek. Dit houdt in dat ze met een speciale vloeistof gaan kijken of beide eileiders toegankelijk zijn. Dit had ik zwaar onderschat en ik ben echt door een hel gegaan van de pijn. Het bleek dat alletwee mijn eileiders dicht zaten en met moeite hebben ze er 1 open gekregen. Door dat middel wat ze inspuiten, ben je een half jaar vruchtbaarder dan normaal. We kregen dan ook te horen: “Probeer het nog een half jaar en vaak raak je dan wel zwanger”. Dit was bij ons niet het geval dus na verschillende gesprekken met de doktoren besloten we om over te gaan op IUI behandelingen. In de week dat de hormonen in huis lagen en ik moest gaan spuiten, was ik ineens overtijd! Zou het dan toch gelukt zijn? Na bloedonderzoek kwam eruit dat ik wel zwanger was geweest maar ook dat het niet goed was en ik het was verloren. Dit kwam als een giga klap en dan ga je twijfelen of je wel behandelingen moet ondergaan omdat het blijkbaar toch wel kan lukken op de natuurlijke manier! Na overleg met ziekenhuis besloten we om toch door te gaan met het IUI traject en op 2 dagen tijd omschakelen van kindje verloren naar doorgaan en hormonen gaan spuiten. 

In de weken van hormonen spuiten had ik mijn dierbare oma verteld dat we hieraan zouden starten en ik hoopte dat ze ons kindje mee mocht gaan maken… Mijn oma was op dat moment zwaar dementerende en ging hard achteruit. Op 1 februari kreeg ik het telefoontje dat ‘ons oma’ was komen te overlijden… Dit was een gigantische klap voor mij en ging hier ook zwaar aan onderuit, maar we moesten door… Het is alsof alles bij elkaar viel, want na het plaatsen van het staaltje,  moesten we na 2 weken testen. Dit viel juist precies op de dag van haar crematie! Het was alsof ze er een rol in had gespeeld! Na een gigantische zware en emotionele dag, kwamen we thuis en moesten we dus gaan testen… Ik vol met tegenzin toch maar getest en het aan mijn vriend overgelaten om ernaar te kijken want mijn hoofd stond er op dat moment totaal niet naar!  Na een paar minuten ging hij kijken en kwam met tranen in zijn ogen en handen in de lucht naar me toe! Het was gelukt en we waren zwanger! Zo onwerkelijk en zo moeilijk op dat moment! We hadden ons wondertje, het was gelukt!!! 

Heel de zwangerschap verliep eigenlijk perfect en ik had niets te klagen! Via een pretecho kwamen we erachter dat het een meisje was!!! Weer zoiets heel onwerkelijks!! In heel de zwangerschap 12 kg aangekomen en had naast gigantisch veel vocht verder nergens last van! In de laatste weken kwamen wel meer  klachten en ik had het idee dat er iets niet goed zat! Na paar keer wat onderzoeken kwamen ze erachter dat ik tegen de rand van zwangerschapsvergiftiging zat. Ze hielden me goed in de gaten en na de 40 weken 2 keer proberen te strippen. Dit lukte niet helaas… Na de 2^e keer strippen werd ik de volgende dag wakker om half 6 met het idee dat ik uit bed moest! Waarom geen idee?! Toen ik uit bed stapte voelde ik het langs mijn benen lopen en dacht; “JA!!! Eindelijk begint het en mogen we ons wondertje gaan zien!!” Totdat ik het licht aandeed en tot de schrik kwam dat dit niet mijn water was maar bleek een gigantische plas bloed met vele bloedstolsels!! Met spoed de gynaecoloog gebeld en die kwam meteen! Ik bleek weeën te hebben om de 5 a 6 minuten en nog geen ontsluiting. Ze besloot te overleggen en uiteindelijk besloten ze te wachten om te kijken of de weeën sterker werden en het bloedverlies zou afnemen… Na nog 2x te zijn komen kijken hebben ze om 14u s’middags besloten om ons toch door te sturen want de weeën werden niet sterker en het bloedverlies nam niet af. Om 15u aangekomen in het ziekenhuis werd ik meteen aangesloten op de monitoren… Daar zagen ze dat de kleine meid in paniek raakte bij elke wee en de gynaecoloog hield het op een afstandje in de gaten. Ze besloten de vliezen te breken in de hoop dat de bevalling door zou zetten. Dit was ook niet het geval dus zijn ze overgegaan op weeën opwekkers. Deze waren enorm heftig en had alleen maar rugwee stormen! Elke houding raakte ze meer en meer in paniek en de alarmbellen gingen continue af! Ik raakte compleet in paniek en was zo bang ons  meisje alsnog te gaan verliezen! Om 20u kwam de gynaecoloog toch kijken hoe het ging en zag dat ik compleet uitgeput was en zei dat het niet goed ging met ons meisje, ze dipte veel te veel en er moest snel vooruitgang in komen! Na het controleren van de ontsluiting zei hij; “4cm dat is niet veel op een hele dag!”. Toen hij zijn hand eruit haalde, keek hij naar zijn hand en naar de verloskundigen en schrok! Hij zei; “Ik wist niet dat je zoveel bloed verloor!!! We gaan haar nu met spoed halen!”. Binnen 5 minuten lagen we op de OK en ik zei tegen mijn vriend vol angst; “Mocht het erop aan komen, red alsjeblieft ons meisje en denk niet aan mij!”. Hoe dan ook wou ik dat ons meisje gered werd en op de wereld kon komen! Na 4 pogingen voor de ruggenprik, was deze gelukt en kon het beginnen! Om 20.20 is ons meisje te wereld gekomen! .

Gelukkig was alles oké met haar en deed ze het super ondanks de omstandigheden! Uiteindelijk bleek dat de placenta los aan het laten was en compleet verkalkt was! Ook viel op dat ze qua terme verschrikkelijk klein was! 2270gram, en dat met 5 dagen overtijd. Al die tijd hebben ze nooit wat gezien! Met de 31 weken echo werd ze nog op 1680gram geschat, dus dit betekent dat ze in de laatste 9 weken amper gegroeid was en mijn gevoel al die tijd al klopte dat er iets niet goed zat! Na 1 dag couveuse en 4 dagen warmte bedje mocht ze eindelijk mee naar huis!

En nu is ze opgegroeid tot een gezond, sterk en heel vrolijk meisje van nu 11 maanden! 

Al met al is dit bij elkaar een gigantisch heftige periode geweest met veel ups en downs. Veel geknokt en veel tranen gelaten, maar alles meer dan waard!

-Kelly