Tom (28): “De drie kwartier tussen de beslissing en Vics geboorte waren een hel”

We trappen deze nieuw rubriek af met Tom, 28 jaar en werkend als ICT-coördinator in het onderwijs in Vlaanderen. Hij geeft les op 3 scholen, basisonderwijs: boven- en onderbouw.

Hoeveel kids heb je?

“Één ongelofelijk schattig en lief (en energievretend) zoontje: Vic, nu 16 maanden oud. Het moet nu wel gezegd: Vic is een doodbraaf manneke. Hij sliep al vrij snel door (na 2 maanden!), eet flink, groeit flink, stapt, is vrolijk, lacht, … Ik kan me gerust voorstellen dat dit niet voor iedereen of voor elk gezin zo vanzelfsprekend is.”

Hoe oud was je toen je vader werd? Vond je dit te jong, te oud of gewoon goed?

“27 jaar. Toen mijn vrouw en ik 5 jaar geleden trouwden, besloten we om nog even met kinderen te wachten. We waren in onze ogen nog jong en hadden nog zoveel dromen! Reizen, op stap gaan, allerlei hobby’s uitproberen, … We kozen ervoor om nog even te genieten van alle vrijheid, voor de ons ‘beperkten’. Althans, zo zagen we dat toen… Nu, 5 jaar later, zijn we trotse ouders van Vic. En blijkt ons leven niet ‘dood’ te zijn! Integendeel, wij voelen ons met ons gezinnetje springlevend.”

Hoe vond je de zwangerschap en de bevalling?

“Zwangerschap: Romantisch – spannend – zwaar. Zonder in clichés te willen vallen, is dit wel hoe ik de zwangerschap van Eveline beleefde. Het was ontzettend fijn en romantisch (en spannend) om samen naar ‘Vic’ toe te leven. Geboortelijst, kaartjes, kinderkamer, … Al die voorbereidingen vond ik ontzettend fijn. Voor Eveline werd het de laatste weken wel zwaar. Werken ging niet meer, ik was ook thuis (schoolvakantie). We wouden wel activiteiten inplannen om het wachten tegen te gaan, maar durfden ook niet teveel doen. Moeilijk!

Bevalling: emotioneel zwaar beladen. We gingen binnen iets na middernacht om de inleiding van de bevalling op gang te brengen. ‘s Morgens bleek dat er toch een spoedkeizersnede moest uitgevoerd worden. De drie kwartier tussen de beslissing en Vics geboorte waren een hel. Ik herinner me zelfs de details niet echt meer. Op dat moment werden we geleefd. Uiteindelijk verliep alles verder wel ‘vlot’, maar het was toch ontzettend zwaar. Voor mezelf, maar nog zoveel meer voor Eveline.”

Ging bij jou na de geboorte gelijk die vader-knop om?

“Ik heb me bij de geboorte van Vic snel de rol van papa op mij genomen. Eveline had bij de bevalling een spoedkeizersnede nodig, waardoor de eerste zorgen volledig op mij terecht kwamen: eerste luiers, eerste badje, aan de borst leggen bij Eveline, hem in slaap wiegen,… Mijn zorgen voor Vic gingen zodanig ver, dat ik soms meer last had van de babyblues dan zij!”

Wat vond je het moeilijkste in het eerste jaar als vader?

“Ik vond het uiteindelijk ontzettend moeilijk om die vader-rol een beetje te lossen en het blijft een werkpunt (tot op vandaag) om Eveline ook voldoende ‘mama’ te laten zijn! “Heeft hij een vuile luier? Ik doe dat wel! Moet hij getroost worden? Kom maar bij papa” Die zoektocht naar evenwicht was niet altijd vanzelfsprekend, maar ik denk dat we samen, door er voldoende open over te communiceren, wel ons plekje gevonden hebben in ons gezinnetje.”

Wat vind het leukste aan het vader zijn?

“Elke ontwikkeling die hij doormaakt (sprongetjes buiten beschouwing gelaten). Elke dag zien dat hij meer kan, meer probeert, meer doet… Prachtig om hem te zien (op)groeien.”

Wat vind je het mooiste/fijnste moment van de week?

“Woensdag! Ik werk sinds de geboorte van Vic viervijfde, waardoor ik telkens een heuse papa-dag heb om me volledig op Vic te kunnen focussen.”

Heb je nog struggles als vader zijnde?

“Een evenwicht vinden tussen jouw opvoedingsbeeld, dat van jouw vrouw en dat wat Google voorschrijft. Uiteindelijk zijn we nu in een stadium gekomen waarin we echt alle twee samen ons ding doen. In ons bed liggen en tussen ons slapen? Ja. Dat mag.”

Hoe vind jij jouw vrouw veranderd na de geboorte van jullie kindje? En jezelf? 

“Ik zie dat de bevalling enorm veel gevraagd heeft van mijn vrouw. Lichamelijk, maar minstens evenzeer emotioneel. Ze heeft tijd nodig gehad om dit allemaal te boven te komen. Toen Vic een jaar werd, besloot ze om opnieuw te gaan studeren. RESPECT! Tonnen respect… Ik zie hoe ze opleeft en haar rol als mama steeds meer vorm geeft.”

Wat denk jij dat de rol is van de meeste vaders in de maatschappij, en hoe zie je jezelf hierin?

“Ik besef/denk dat ik wel een papa-buitenbeentje ben in de samenleving. Ik zie veel vaders op de tweede plaats staan en de mama al het werk op zich laten nemen. Ik vond het uiteindelijk ontzettend moeilijk om die vader-rol een beetje te lossen en het blijft een werkpunt (tot op vandaag) om Eveline ook voldoende ‘mama’ te laten zijn! “Heeft hij een vuile luier? Ik doe dat wel! Moet hij getroost worden? Kom maar bij papa” Die zoektocht naar evenwicht was niet altijd vanzelfsprekend, maar ik denk dat we samen, door er voldoende open over te communiceren, wel ons plekje gevonden hebben in ons gezinnetje.”

Heb je nog tips voor alle verse papa’s?

“Doe genoeg! Ens als je op het punt komt dat je denkt dat je genoeg doet: doe nog meer! Mama’s kunnen het enorm zwaar hebben in de eerste maanden na de bevalling. Wees er voor haar. ALTIJD en ONVOORWAARDELIJK!”

Wat voor tips zou jij willen geven aan juist de mama’s, kunnen mama’s iets doen om het papa’s ook leuker te maken?

“Wees niet enkel papa en mama. Wees ook man en vrouw, vriend en vriendin. Ontzettend belangrijk dit. Verlies jezelf niet in het ouderschap. En vooral: verlies elkaar niet!”

Wat wil je jouw kind mee geven voor de toekomst?

“De wereld is om zeep. Dat zie je als je de tv aanzet, naar het nieuws kijkt, sociale media afschuimt, … De wereld is niet zo mooi. Er is geweld, ruzie, politieke spelletjes, zever, … Aan Vic geef ik mee: hoe donker de wereld er ook mag uitzien, probeer het lichtpuntje te zijn. Voor iedereen, maar ook voor jezelf.”

Wat voor een soort vader probeer/hoop jij te zijn!?

“Een vader die er is, en altijd zal zijn.”