Sabine (31): “Dan gaat de gynaecoloog met 3 verloskundigen aan de slag, maar ze vertellen niks.”

Al een week over tijd! Pfff, hier had ik écht geen zin in. Ik was er vanuit gegaan, en iedereen om mij heen, dat ik te vroeg zou bevallen. Ik fiets aan het einde van ochtend nog even naar de supermarkt en dat voelt wel een beetje vreemd. Rond 17.00 uur merk ik dat mijn oefenweeën, die ik al weken heb, nu toch wel regelmatiger beginnen te komen. Ik bel mijn man en die vertelt dat hij net onderweg is naar huis. Ik besluit nog maar even niets te zeggen. Dan haalt hij ook geen gevaarlijke capriolen uit om zo snel mogelijk thuis te komen. Hij komt thuis, is even verbaast, maar ook blij dat het begonnen is. Samen koken we nog en eten we wat. We gaan rond 20.30 naar bed om nog even proberen wat te slapen… Niet dat dat gelukt is..

Rond 22.30 worden de weeën heftiger en ik zit snel op iedere 2 à 3 minuten een wee. Ik word ook kotsmisselijk, begin over te geven en roep dat hij de verloskundige moet bellen. Ik had als richtlijn meegekregen dat ik ongeveer moest gaan bellen na 2 uur weeën om de 5 minuten. Ik voelde vrij snel aan dat ik dit niet ging redden. Rond 23.00 was de verloskundige er en ik bleek inderdaad al 4 cm ontsluiting te hebben. Op naar het geboortehotel! Onderweg kom ik in een flinke weeënstorm terecht. Ik sta te puffen tegen de auto en in de auto “gaat zowat het dak eraf” (woorden van mijn man…) Gelukkig was het maar 10 min. rijden.

Eenmaal in het geboortehotel laten ze het bad vollopen. Ondertussen zit er voor mijn gevoel nog maar een paar seconden tussen mijn weeën dus ik ben alleen maar bezig met opvangen. Als ze zeggen dat ik in bad kan gaan liggen zeg ik dat ik dat echt niet meer kan. Dit moet ik een paar keer herhalen en dan gaan ze op aandringen van mijn man toch even kijken. Ik blijk al volledige ontsluiting te hebben! In een halfuur van 4 naar 10cm. Niet zo gek dat ik een weeënstorm had! Yes denk ik, nu zijn we er bijna! Alleen nog maar “even” persen! Little did I knew…

Het hoofdje van onze kleine man blijkt een stukje opzij te liggen. Ik moet op mijn zij gaan liggen, op de baarkruk zitten en allerlei vreemde houdingen aannemen. Ik ben ruim een uur aan het persen als de hartslag van de baby hard terugloopt. Ik moet op een brancard gaan liggen en denk alleen maar “Hoe dan?! Til me gewoon!”. Mijn man sleept mij half op de brancard en we snellen richting de lift naar boven. 

Daar aangekomen blijkt het ziekenhuis eigenlijk vol. De dienstdoende gynaecoloog krijgt een flinke discussie met de verloskundige waarom zij er nu alweer was en even later waarom ze niet eerder met mij was gekomen?! Allemaal waar wij bij staan. Nouja, ik lig. Dan gaat de gynaecoloog met 3 verloskundigen aan de slag, maar ze vertellen niks. Ik weet alleen dat ik intense pijn voel en schreeuw ook uit wat ze in vredesnaam aan het doen zijn! Dit moet ik nog een keer herhalen en dan legt mijn eigen verloskundige uit dat ze een cupje aan het plaatsen zijn. Wat is een cupje?! Een vacuümpomp. Goed. Heb je wel eens zo’n ding gezien? Ik dacht dat het van flexibel materiaal is. Het is gewoon een stalen ding aan een ketting…! Ze raggen het ‘cupje’ naar binnen en zetten een knip die ik vol voel. Na een paar keer trekken wordt op 21 september 2019 om 02:42 onze zoon Tom geboren. Ik hoor de gynaecoloog nog zeggen “O het is een kleintje! Misschien had ik niet hoeven knippen”.  Het maakt allemaal niet meer uit. Ik ben op slag verliefd en zeg “Ach het viel eigenlijk allemaal wel mee”. De hele kamer barst in lachen uit.