Anoniem: “Toen ik hem halverwege ons gesprek een knuffel gaf was dat voor beiden het teken om alle remmen los te gooien.”

Mijn vriend en ik zijn al even bij elkaar. Hij is alles wat ik fijn vind om mijn leven rustig en stabiel te laten verlopen. Daarbij heeft hij humor en is hij zorgzaam en behulpzaam. Veel vrouwen zouden zich in hun handjes knijpen met zo’n kerel. Ik ook hoor, begrijp me niet verkeerd! Ik ben heel blij met hem en ik weet hoe goed hij voor me is. Maar er is een ‘los eindje’ in mijn leven..

Ken je dat? Die ene man die je wilde en die je niet krijgen kon? Of waarvan je weet dat het vuurwerk zou zijn op alle fronten maar wat heel onverstandig zou zijn dus maak je een keuze vanuit ratio. Ik denk dat veel vrouwen dit herkennen. Dat heb ik met Mick. Ik leerde hem kennen op een datingsite in de tijd dat ik vrijgezel was. Ons contact bestond uit flirten en uitdagen. Hij was (en is) getrouwd en zocht wat vermaak. Doordeweeks vaak van huis, tijd te over om online wat te sjansballen. Geen haalbare kaart voor mij om dit serieus relatiemateriaal te noemen, hij was tenslotte getrouwd en daarbij woonden we ook nog eens heel ver uit elkaar. Wel voelde ik me door hem gevleid. We appten regelmatig en belden ook af en toe. Dat waren gesprekken die steeds verder de diepte in gingen en persoonlijker werden. Wat begon als flirten werd een hele goede vriendschappelijke band. Niets meer en niets minder. Bij fases spraken we elkaar dagelijks, soms weken niet.

Een aantal jaar na ons eerste gesprek op de datingsite was er ineens tijd voor een kop koffie. Onze agenda’s kruisten elkaar. Bijzonder, we kenden elkaar alleen telefonisch, al die tijd was het er nooit van gekomen om elkaar te treffen. Ik had 0 intentie mijn vriend te bedriegen, met Mick was er alleen vriendschap. Dat gebeurde ook niet, de koffie was beregezellig en ik vond het fijn om Mick in levende lijve te treffen. Een half jaar later troffen we elkaar weer, dit keer voor een borrel. Ook nu voelde ik alleen maar warme vriendschap. Ik heb dit niet gedeeld met mijn vriend, op dat punt ging ik eigenlijk al in de fout. Er is niks mis met op vriendschappelijke basis wat drinken met iemand. Maar misschien wist ik onbewust al waar het naar toe zou gaan.

In de afgelopen maanden is mijn contact met Mick namelijk veranderd. Waar en wanneer precies weet ik niet. Misschien omdat hij uitgesproken heeft zich al een tijd aangetrokken te voelen tot mij. Omdat ik al lange tijd weet dat zijn huwelijk inhoudsloos is geworden. Omdat ik verandering bij hem bemerk, hij beseft dat het thuis gewoon echt niet goed zit. Hij lijkt zich meer en meer los te maken van haar. Ik voel kriebels bij hem, als ik iets van hem hoor veert mijn hart op. Ik kan schaterlachen om berichtjes van hem. We hebben uitgesproken dat we in een andere dimensie (zonder huwelijk en zonder relatie) een zeer grote slagingskans zouden hebben samen. Hij kent mij door en door en ik hem. We appen en bellen de laatste tijd waar het kan, de frequentie er van rijst de pan uit. Ik sta met hem op en ik ga met hem naar bed. En ik weet zeker dat dat andersom net zo is.

Een paar weken geleden kruisten onze agenda’s elkaar weer. Al een tijdje hing er een broeierig sfeertje in onze appgesprekken. We hadden elkaar behoorlijk uitgedaagd. Met die wetenschap vertrok ik naar de afgesproken plek. Met bonzend hart en allerlei ‘wat als’-scenario’s in mijn hoofd. Mick was er nog niet dus ik wachtte in de auto. Even later zag ik hem aan komen rijden. Ik stapte bij hem in en er was meteen chemie. Gelukkig waren we op een stille plek. Hoewel we een redelijk fatsoenlijk gesprek voerden voelde ik onzichtbare vonken heen en weer gaan. Toen ik hem halverwege ons gesprek een knuffel gaf was dat voor beiden het teken om alle remmen los te gooien. Het klinkt vreselijk cliché maar ik kon mezelf niet langer inhouden. Alle diepe gevoelens die ik voor hem voel (begonnen als vriendschap tot zo close zijn met elkaar, lust en zelfs liefde) kwamen er op dat moment uit. Ineens waren we vol passie aan het zoenen, wilde ik hem overal aanraken en hem gewoon in me voelen terwijl we elkaar diep in de ogen aankeken. Kleren werden haastig uitgetrokken, stoelen gingen achterover en al gauw kwam ik schreeuwend, krabbend en bijtend klaar op de bewegingen van zijn hand. Meteen daarna kwam het moment dat hij in me kwam en we elkaar ook echt, écht aankeken. Bizar, omdat alles letterlijk en figuurlijk samen kwam. Het voelde als een ontlading na een voorspel van ruim 3 jaar.

Terug naar huis in de auto belde ik met hem. Hij had het hetzelfde ervaren als ik. Vreemd genoeg voelde en voel ik me niet schuldig. Ook niet toen ik een uur later naast mijn vriend op de bank zat. Ergens verloochen ik mezelf daar om. Ik ‘moet’ me schuldig voelen en ik moet me realiseren welke impact dit zou hebben als het uit zou komen. Had ik dat schuldgevoel maar gehad. Dan was een herhaling met Mick wel uitgebleven. Maar op bizarre wijze, of juist omdat we nu extra moeite deden, konden we elkaar 2 weken later weer zien. Ook nu was de seks heftig maar ook heel intiem. Na afloop zaten we in een innige omhelzing en in mij kwam het gevoel naar boven om ‘ik hou van jou’ te zeggen. Dat heb ik niet gedaan maar het voelde en voelt zo vertrouwd. Niet alleen de seks, maar alle gesprekken die we hebben, de grapjes die we over en weer sturen, de verhalen die we delen. Hij en ik lijken écht te kloppen samen.

Ik vind mezelf niet naïef of op de vlucht. Ik weet dondersgoed wat ik aan het doen ben alleen snap ik niet dat ik geen schuldgevoel koester. Misschien ben ik emotioneel afgevlakt door dingen uit het verleden. Misschien weet ik, welke wending dit alles dan ook mag nemen, dat ik dat te boven kom omdat ik door zwaardere tijden heen ben gegaan. Het voelt als 2 verschillende levens. Mick gaat voorlopig niet weg bij zijn vrouw, ik heb het echt fijn in mijn relatie. We wonen ieder aan één kant van Nederland, er zijn kinderen in het spel en ik zou waarschijnlijk niet kunnen leven met een man die alleen in het weekend thuis is. Mick leeft meer bij de dag en is blij met alles wat er is en wat hem gegeven is. Ik ben aan het worstelen met goed en fout en hoe dat dan allemaal ‘moet’. Alsof hiervoor een handboek bestaat.. Een ding weet ik wel: er is chemie met Mick als nooit tevoren en ik kan ook niet meer terug in het hokje waar ik in zat. Ergens weet ik dat dit alleen maar kan eindigen in tranen. Maar stoppen kan en doe ik het niet.