“Papa was een superheld☾꙳”

27-10-2019 ☾꙳

Ik wist niet dat deze dag onze laatste dag samen zou zijn. Of dat ik zo snel afscheid van jou moest nemen. Dat het hier zo abrupt eindigde voor jou, voor mij.. en ONS gezin. Dat ons gezin in één klap voor altijd anders zou zijn. Rond 15:30 werd ik gebeld met het nieuws dat jij een motor ongeluk hebt gehad. Samen met Noëlle ben ik onderweg naar jou, totaal niet wetende wat ik aan zou treffen. Politie en ambulances schieten mij voorbij, tranen in mijn ogen want ik weet meteen ‘dit is niet goed…’ 
Dankzij de snelle reanimatie, kwam jij nog even terug. Maar al snel werd in de ambulance duidelijk dat de verwondingen die jij had, zeer ernstig waren. Een zware operatie volgde.. Zenuwslopende minuten wachtend op goed nieuws uit de OK, maar dat goede nieuws.. Dat kwam er niet…
Jij hebt gevochten, als een leeuw voor jouw meiden. Jij hebt laten zien hoe sterk jij bent maar helaas, dit was een gevecht dat jij niet kon winnen. Terwijl ik bij jou lag stopte jouw mooie hart om 21:50 met kloppen. Mijn wereld stortte in. Onze wereld stortte in.

De momenten in het ziekenhuis waren te heftig voor onze dochter. Dus zij sliep bij mijn zus, niet wetende dat de volgende ochtend ook haar wereldje compleet zou veranderen. Om 06:00 wilde ze terug naar mij toe en komt ze weer thuis. Ik probeer me sterk te houden, maar ik stort compleet in. Ik moet haar vertellen dat haar lieve papa is overleden. Een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb moeten doen. Ze zit bij me en pakt me stevig vast en zegt even niks. Ze is pas net 3 jaar maar begrijpt al zoveel en ze is o zo sterk, onze kleine meid. Ik ben je dankbaar voor Noëlle, dankzij haar sta ik nog op mijn benen. Door haar heb ik een stuk van jou heel dichtbij mij. Eentje die ook nog is heel veel op je lijkt. 
Ik vind het bijzonder hoe zij omgaat met dit grote verlies. Ze praat veel met mij of met de mensen die dicht bij ons staan. Het is mooi maar tegelijkertijd onwijs pijnlijk om te zien dat ze naar de sterren praat en papa alles vertelt over haar dag. Hoe ze ideeën bedenkt om papa nog een dikke kus te geven.

De eerste weken leefden we op de automatische piloot om jouw uitvaart tot in de puntjes perfect te regelen. En daarnaast ook nog de sterke moeder te zijn die onze dochter verdient. 
Ze zeggen dat het went en de pijn slijt, maar dat voel ik niet, het slijt in. Tot dat niemand het nog ziet. Het slijt in, het gemis omdat het er altijd is. Elke dag denk ik aan jou. Ik zie jou in alles om me heen. Zelfs als ik alleen ben, ben ik niet alleen. Ik verlang nog steeds naar jou in mijn armen. Weet je niet dat er niks is veranderd, alles wat jij bent voor mij! Sinds een tijdje besef ik pas echt: “Als ik straks thuiskom dan zit jij niet op de bank.”

De shock van de eerste maanden maakt plaats voor een nieuw gevoel. Eindeloos verdriet. Bijna elke nacht droom ik over je. Dromen die soms realistischer zijn dan het leven zelf. Soms geeft het troost, dan kan ik je weer even vasthouden. Maar vooral ook een gevoel van intense leegte als ik daarna weer wakker word. En het besef: het leven wordt nooit meer hetzelfde. Niet over vijf jaar, niet over tien jaar. Er is een leegte die ik nooit eerder heb gekend. Het zal altijd anders voelen. En ik weet, mijn leven wordt ooit weer mooi maar op een andere manier. Met jou voor altijd dichtbij ons, in mijn hart en in gedachten.
Het is bijna Vaderdag. Op Vaderdag zetten we allemaal onze vaders in het zonnetje. Omdat ze nu eenmaal superlief, -sterk en –stoer zijn. Maar deze Vaderdag is alles anders. Dit is de eerste zonder jou. Noëlle kan je dit jaar niet al weken plagen over haar cadeau voor jou. Ik mis deze kleine dingen zo enorm. Hoe moeten wij dit vieren als er eigenlijk niets te vieren valt!? Maar ik doe mijn best om er wat moois van te maken, want dat is wat jij verdient! En dat zullen we elk jaar blijven doen. Want jij hoort bij ons, voor altijd!

Ik hoop dat je geniet daarboven, dat je onze kusjes krijgt, dat je de verhalen hoort, Noëlle haar tekeningen ziet en onze liefde voor jou voelt. Ik weet dat je trots bent, op ons. Ik ben in elk geval ongelooflijk trots dat jij mijn man bent en de beste vader van en voor onze dochter.
In een wereld waar helden komen en gaan, hebben ze de enige held voor ons van ons afgenomen. Maar een ding is zeker: Noëlle zal opgroeien in deze wereld, wetende dat papa onze superheld is. 

Mijn lieve man overleed op 27/10/2019 op 30 jarige leeftijd door een motor ongeluk met domme pech. Hij laat daarbij niet alleen mij achter, maar ook onze lieve dochter Noëlle van 3 jaar oud. Deze “blog” is geschreven vanuit mijn gevoel omdat schrijven voor mij werkt. Het schrijven doet pijn en is emotioneel, maar het lucht ook op. Het is een kwetsbaar verhaal, maar voor mij belangrijk om te delen omdat er helaas genoeg gezinnen zijn die ook moet dealenmet een groot verlies. 

Marloes