JUDITH | @juuds_singlemom_life

Wie is Judith?

Mijn naam is Judith Koning en ik ben bewust alleenstaand moeder van mijn zoontje Bob. Wij wonen in Leiden. Voor ik Bob kreeg was ik verloskundige en reisde ik in mijn vrije tijd de hele wereld rond. Elk werelddeel heb ik wel bezocht, inclusief Antarctica. In 2016 zeilde ik op een oude 3-master dwarsgetuigd schip (voor de kenners) van Chili naar Antarctica en via South-Georgia en Tristan da Cunha (meest afgelegen bewoonde eiland ter wereld) naar Kaapstad in Zuid-Afrika. In totaal leefden wij 2 maanden met elkaar op een schip, waarbij we geen andere mensen zagen. Best een uitdaging.

In 2017 klom ik naar basecamp Mount Everest. Ik denk dat die twee wel de meest bijzondere ervaringen waren qua reizen. Daarnaast sportte ik enorm veel. Ik was overal wel voor in: tennis, kitesurfen, skien, snowboarden, zwemmen, zeilen, klimmen, noem maar op…

Maar mijn grootste wens is altijd geweest moeder te worden. Lang heb ik dit uitgesteld, omdat ik het graag traditioneel met iemand wilde doen. Maar ik werd 40 en dus was het nu of nooit. Over dit traject blog ik op Mamaplaats. Het werd nu en ik was dolgelukkig toen mijn Bob geboren werd. Helaas werd ik binnen een paar uur doodziek met een paralytische ileus van de dunne darm (dit betekent zoveel dat je darmen niks meer doen), dus de hele kraamweek ging aan me voorbij. Na 10 weken ging ik weer aan het werk, want ZZP’er. Maar het ging steeds slechter met me.

Toen Bob een half jaar oud was, kreeg ik de diagnose Pulmonale Arteriele Hypertensie. Dit is een ongeneeslijke progressieve ziekte met een levensverwachting van 3-5 jaar. Hierbij groeien de longslagaders als het ware dicht, waardoor de rechterkant van het hart enorm onder druk komt te staan, omdat het tegen een grote weerstand moet pompen. Daar is het rechter hart niet op gebouwd. Dit resulteert in hartfalen, wat dan doorgaans ook uiteindelijk de doodsoorzaak is. Mijn wereld stortte in.

Hoe oneerlijk is dit? Ben ik eindelijk moeder met een enorme verantwoordelijkheid om te blijven leven, omdat ik ook nog eens alleenstaand moeder ben en dan ben ik ongeneeslijk ziek? Ik was praktisch nooit een dag ziek geweest in mijn leven en nu dit? Grote paniek maakte zich van mij meester. 

Ik kwam bij de meest fantastische arts terecht. Hij zorgde ervoor dat ik weer voorzichtig vooruit durfde te kijken en ik kreeg medicijnen die de ziekte afremmen. Door de medicijnen ging ik me al snel beter voelen. Helaas betekende deze ziekte wel dat ik moest stoppen met werken. Dus sinds 1,5 jaar ben ik fulltime mama. Iets waar ik vroeger van droomde, maar nooit op deze manier natuurlijk. Maar dit is dan ook het enige positieve aan mijn ziekte: Ik kreeg tijd met mijn zoon. Ik maak elk klein stapje van Bob zo bewust mee en ik geniet er zo enorm van. Helaas ben ik door het niet werken wel in de financiele problemen gekomen. Ik huur te duur, mijn uitkering is te hoog voor sociale huur, dus mijn enige hoop is kopen. Maar in deze markt is dat erg lastig in mijn eentje. Mijn zoektocht naar een oplossing deel ik ook op mijn instagram.

Bob is vernoemd naar mijn vader en broertje. Zijn tweede naam is Kai, wat Hawaiiaans is voor oceaan. Water(sport) is mijn passie en Bob heeft dat gen ook geerfd. Wij zijn dus vaak aan zee te vinden. 

Work and free time!

Ik heb in mijn leven veel verschillende dingen gedaan: toerisme gestudeerd, in opleiding geweest voor luchtverkeersleider, op een bankkantoor gewerkt, maar de afgelopen 12 jaar was ik verloskundige. Door mijn ziekte kan ik mijn beroep helaas niet meer uitvoeren. 
Het alleenstaand moederschap bevalt me heel goed. Ik zou niet weten hoe ik het moederschap zou moeten combineren met een relatie. Ik vind het heerlijk zo. 

In mijn vrije tijd hou ik er van om met mijn zoontje erop uit gaan. Vroeger sportte ik veel. Tennis deed ik al mijn hele leven, maar de laatste jaren was ik gek op kitesurfen. Dat gaat helaas allemaal niet meer. 2 keer in de week sport ik bij de fysio (na een lang revalidatietraject gevolgd te hebben om het vertrouwen in mijn lichaam weer terug te vinden). Ik probeer te wandelen en met mijn zoontje fiets ik graag overal naartoe. Vroeger zag je mij nooit op de fiets. Tegenwoordig, gebruik ik mijn auto amper  meer. Van de gemeente kreeg ik een elektrisch fiets en daar ben ik zo intens dankbaar voor. Want gewoon fietsen ging niet meer en dit geeft ons zoveel vrijheid!

Judith facts

• ik kan met mijn tong mijn neus aanraken
• ik overleefde een orkaan op een zeilboot, een aanvaring met een rif midden in de nacht, een aardbeving, vulkaanuitbarsting, overstroming, een ontvoering en beroving. 
• mijn broertje (Bob) stond mij bij bij de bevalling

TROTS!

Ik ben trots op mijn veerkracht. Ik wist niet dat ik die had, want ik kon vroeger behoorlijk gefrustreerd raken als dingen niet gingen zoals ik wilde. Ik verbaas mezelf iedere keer weer hoe ik toch weer terug bounce van de moeilijke dingen die in mijn leven gebeuren en hoe ik toch zo positief kan blijven.

Waar hoop je te staan over een paar jaar en wat zijn je doelen en dromen?

Dan hoop ik vooral nog te leven en de moeder kunnen zijn voor Bob die ik wil zijn. Daarnaast hoop ik dat er dan een geneesmiddel is gevonden voor mijn ziekte. 

Ik zou heel graag een huis met een tuintje willen in een nieuwbouwwijk, zodat Bob andere kinderen heeft om mee te spelen. 

 Ik hoop vooral dat Bob blijft wie hij is. Hij is zo leuk! Dus in mijn opvoeding probeer ik hem daarin vooral niet te ondermijnen. Ik volg hem en corrigeer waar nodig, maar geef hem vooral veel vrijheid de wereld te ontdekken op zijn manier en in zijn tempo. 

Onderschat aan het ouderschap.

Vroeger als ik ‘s avonds alleen op de bank zat en ik me voor stelde dat ik een kind zou hebben dacht ik: er zou nu ook prima een kind in zijn/haar bedje kunnen liggen. Ik ben best een huismus en ging zelden op stap. Toen Bob er eenmaal was lag er ‘s avonds helemaal geen kind in bed. Hij lag op mij, aan de borst, tegen mij aan. Alles behalve in zijn bed. En ‘s avonds was ik compelet ‘touched out’. Dat touched out zijn dat heb ik denk ik het meest onderschat als alleenstaande moeder. Soms wil je je lijf gewoon voor jezelf en niet nog een kind op je. In een relatie kan je dat dan even afgeven, maar dat kan ik dus niet. 

5 steekwoorden omtrent Judith:

• relaxed
• ondernemend
• stimulerend
• ondersteunend

Judith haar gouden tips!

• laat het los
• alles is een fase
• verdiep je in wasbare luiers: ideaal, goedkoop en milieuvriendelijk. 
• wat een kind nodig heeft is een goeie start (verdiep je in bevallen, hechting etc) en liefde. Een mooi kamertje, een dure kinderwagen etc is veel minder belangrijk. 

 
Mijn insta naam is @juuds_singlemom_life.