FUCK je vetrollen, je putten, je striae!

Afgelopen zondag had ik zin een potje zelfreflectie. En daar betrok ik jullie bij dmv polls. Ik schrok best wel van hoeveel van jullie vrij negatief naar zichzelf keken. Dat begrijp ik wel want been there, done that. 

Regelmatig krijg ik rete veel lieve berichtjes van jullie. Dat jullie me zo’n tof mens vinden, zo knap, zo stoer, lief, leuk, aardig etc. Sommige van jullie hebben zelfs uitgesproken dat ik “een voorbeeld” voor jullie zou zijn. WAUW, heel bijzonder en ik wordt er elke keer weer een beetje verlegen van. Die lieve berichtjes. Dat waardeer ik zó enorm. 

Daarom vond ik het tijd voor deze blog. 

Ik wil jullie namelijk even meenemen naar een jongere Annie. Echt heel dun ben ik namelijk nooit geweest. Altijd wel ietsje steviger dan gemiddeld. Maar gewoon prima. 

Rond mijn 11de jaar begonnen mijn vrouwelijke vormen tot uiting te komen. Volgens mij was ik de eerste uit mijn klas met een bh, acne en een menstruatie. Daar werd ik dan ook wel regelmatig mee gepest. Dit was het begin van een onzekere Annie. 

Niet veel later, volgens mij rond mijn 13de a 14de levensjaar werd ik ziek. Ik kreeg de diagnose CVS / ME oftewel; chronisch vermoeidheidssyndroom / myalgische encefalomyelitis. Een heel naar ziektebeeld die vaak niet heel serieus genomen wordt. Daar heb ik al wel eens een blog over geschreven dus daar ga ik nu niet te diep op in maar tijdens de meest heftige periode van mijn CVS heb ik ook een soort van eetstoornis gehad. Niet omdat ik mijzelf te dik vond maar mijn lichaam kon mijn eten niet verwerken. Daarvoor was het te moe. Ik at dus praktisch niks, mijn B12 was 70 waar het 350 had moeten zijn en op mijn dieptepunt viel ik 8 kg af in 1 week tijd. Na alleen maar droge boterhammen had ik ineens trek in een McChicken. M’n moeder, blij dat ik ein-de-lijk wilde eten, sprong de auto in om naar de maccie te racen. Eenmaal thuis barstte ik in tranen uit want die geur kon ik niet verdragen. 

Na een tijdje ging het eten steeds slechter en slechter. Ik moest naar een diëtist om aan te komen en een B12 rijk dieet te beginnen. Daarna ging het weer steeds beter. Ik kwam weer wat aan en mijn ziektebeeld verdween weer wat naar de achtergrond.

Nooit was ik tevreden met mezelf (what was I thinking, als ik nu foto’s terug kijk denk ik WAUW, wat een figuurtje). 

Toen ik zwanger werd van Ivy kwam ik rond de 25 kg aan en ik kan je vertellen. Die zwangerschapskilo’s (die je nu niet meer zo zou mogen noemen) zitten er nog steeds aan. Ik heb 100 diëten geprobeerd, mezelf 20 keer bij een sportschool aangemeld maar ik krijg het niet voor elkaar. Motivatie en doorzettingsvermogen op dat gebied zijn gewoon ruk voor mij. Een ellende, een eindeloze strijd. Nog steeds begin ik elke keer opnieuw maar sinds ongeveer ruim een jaar is er wel iets veranderd. Namelijk zelfliefde….

Nog niet zo lang geleden verstopte ik mezelf in zwarte leggings met grote oversized truien. Zelfs in de zomer.. Totaal niet flatteus maar voor mij heel veilig. “Dan zien mensen m’n buik niet”, “zwart kleed af”, “heb allemaal putten in mijn benen, rokje kan dus écht niet”. Totdat ik is goed naar mezelf ben gaan kijken. 

Hoe zit mijn lichaam in elkaar? Wat voor vormen heb ik? Wat past daarbij? Wat heeft mijn lichaam allemaal al doorstaan? 

Sinds ik mezelf ‘anders’ ben gaan kleden ben ik meer zelfvertrouwen uit gaan stralen. Daardoor krijg ik veel meer complimenten. Bijvoorbeeld dat ik er goed uit zie, er leuk uit zie. En persoonlijk denk ik dus niet dat dat door een ander kleur broekje komt, of door dat jurkje maar door hoe ik me voel en wat ik daardoor uitstraal. 

Nu hoor ik je denken.. “Maar Anne, als je van jezelf houdt om hoe je eruit ziet en om wie je bent, waarom wil je dan nog afvallen?”.  Daar heb ik een paar antwoorden op.

Mijn BMI is namelijk niet goed, ik ben echt veel te zwaar voor mijn lengte en dat is niet gezond. En ook al zeg ik nu dat ik van mezelf hou, natuuuuurlijk zou ik wel wat willen afvallen. Want nog steeds heb ik regelmatig een haat en liefde verhouding met mijn lichaam. De ene dag voel ik mezelf een sexy waka en de volgende dag kan ik kotsmisselijk worden van mezelf en vermijd ik zoveel mogelijk mijn spiegelbeeld.

& dan kan ik weer bij meerdere winkels shoppen (want die zijn best schaars, hippe grote maten winkels), me nog prettiger voelen in mijn lichaam maar ik wil mijn lichaam gewoonweg mijn geluk niet meer in de weg laten staan. Mijn lichaam is alleen maar uiterlijk vertoon namelijk. Niet meer, niet minder. 

Misschien lukt het me ooit om die motivatie te vinden. Misschien ook niet. En dan is het ook gewoon goed om te zijn wie ik ben. 

Want in mijn wereld mag dat. Zijn wie je bent, dan word je namelijk veel mooier. Van andere zijn er al genoeg. 

Ik kan nog uren doortypen hierover. Want ik vind dat bodyshaming moet stoppen, dat niemand zich onzeker hoeft te voelen en zichzelf wat meer moet kunnen omarmen om wie die is. En daar ook nog eens van houden. 

DUS, fuck je vetrollen, je putten, je striae, je moedervlek op de verkeerde plek, je snor, je zweetlip, je kronkelteen en dress to impress en to feel yourself like a badass sexynesssssss! WHOOP! #YOLO, je leeft maar 1 keer en daar wil ik deze mee afsluiten!

”DIKKE” kusjes van Anne