“Mijn geboortekaartje was tegelijkertijd de rouwkaart van mijn moeder”..

“Anne, de wereld is niet mooi.. Maar jij kan haar een beetje mooier kleuren”

De eerste paar zinnen op mijn geboortekaartje met voor mij een hele dubbele lading. Een prachtig nummer van Herman van Veen die ineens op mijn lijf geschreven leek. 

Mijn geboortekaartje was namelijk tegelijkertijd een rouwkaart. Die van mijn moeder welteverstaan. 

Ik wil jullie heel graag meenemen naar het jaar 1994 waarin ik het levenslicht zag én waarin ik mijn moeder verloor. Het is niet mijn bedoeling om mensen bang te maken of te laten schrikken maar de reden dat ik dit met jullie wil delen is omdat een zwangerschap, bevalling en geboorte niet zo vanzelfsprekend is zoals dat voor sommige onder ons misschien lijkt. 

3 mei 1994. 

Mijn moeder Edith ligt al een paar dagen in het ziekenhuis met gekke klachten. Hoofdpijn, een gek gevoel op haar borst, een hoge bloeddruk en voorweeën. Dit is de dag dat het ziekenhuispersoneel besluit om mijn moeder in te leiden. De weeënopwekkers stromen haar aderen in. Niet veel later krijgt zij goede en flinke weeën maar de ontsluiting vordert niet. Na een paar uur tobben blijkt er nog geen vordering in te zitten en besluiten ze de opwekkers op standje voluit te zetten. Op een heleboel weeën na doet dit helaas niks. Rond een uur of half 8 wordt er besloten om een spoedkeizersnede uit te voeren want mijn hartslag valt weg en een paar minuten later word ik geboren. Ik had het zwaar, zag paars, ademde niet en had zelfs geen hartslag. Gelukkig kregen de artsen dat allemaal snel onder controle en begon mijn hartje weer te slaan. Alles ging goed maar voor de zekerheid werd ik in de couveuse strikt in de gaten gehouden. 

Mijn moeder werd gehecht en naar de uitslaapkamer gereden. Mijn vader mocht daarna weer snel bij haar. Na een tijdje aan haar bed te hebben gezeten kreeg mijn vader een erg gek en naar onderbuik gevoel. Iets in hem zei dat het allemaal niet goed ging en hij trok de deken van mijn moeder af. Wat hij daar zag deed hem verschrikkelijk schrikken. Het hele bed was doorweekt met bloed. Mijn moeder was lijkbleek en in shock rende hij naar de gang om hulp te zoeken. 

‘Er was en klein momentje,
Zo teer, zo mooi, zo pril,
Dat alles was zoals ik wil..
Maar eer ik het bewust werd en dacht wat ben ik blij..
Was het voorbij’.

– Edith (dit gedichtje schreef mijn biologische moeder in 1992, 2 jaar voor mijn geboorte in haar dagboek en deze staat nu in haar handschrift op haar grafsteen).

De anesthesist (deze had toentertijd de leiding in de avonduren, er was geen verloskundige of gynaecoloog aanwezig) kwam aangesjokt met de vraag wat er aan de hand was. Mijn vader deed zijn verhaal waarop hij laconiek reageerde met de zin: “Oh meneer, we stoppen er wel ‘wat’ in, gaat u maar lekker naar huis om te slapen, alles komt goed, het hoort erbij”. Een beetje in shock en verbouwereerd verlaat mijn vader het ziekenhuis. 

Nét thuisgekomen ontving hij een belletje vanuit het ziekenhuis: “Het gaat niet goed met uw vrouw, u moet NU hierheen komen”. 

& Nog geen 24 uur na mijn geboorte overleed mijn moeder Edith op 32 jarige leeftijd. 

Aan (hoogstwaarschijnlijk) de gevolgen van het HELLP-Syndroom. Welke overigens pas werd vastgesteld NA een autopsie. Dit had al véél eerder opgemerkt kunnen en vooral MOETEN worden. Al haar klachten ruim voor haar bevalling, mijn toestand én haar bloeding na haar keizersnede wezen hierop. Er zijn meerdere medische fouten gemaakt maar vooral communicatie fouten. De dienstdoende man (anesthesist) had de gynaecoloog  moeten inlichten over de situatie, dit is niet gebeurd.

Daar sta je dan… Als nieuwbakken papa én weduwnaar met een kindje van nog maar een paar uurtjes oud in je handen een begrafenis te regelen. 

Nu ik dit weer typ lijkt het toch echt wel op een héél slecht verzonnen soap serie hoofdstuk. Zo verschrikkelijk.. Dat gun je niemand, en zeker je eigen ouders niet. Dat leven en dood dicht bij elkaar liggen is voor ons dus helaas heel erg duidelijk geworden. Wij zijn het bewijs daarvan. 

Alleenstaande vaders hadden officieel gezien geen recht op kraamhulp want: “moeder en kind zorg”. Maar omdat onze situatie zo zeldzaam en extreem was kreeg mijn vader wél de hulp die hij toentertijd zo erg nodig had. Daar stond hij dan. In 24 uur tijd voor het eerst vader geworden met een klein hummeltje in zijn handen. Maar ook werd hij weduwnaar.. iets waar je waarschijnlijk niet aan moet denken. Gelukkig maar want wat een hell lijkt me dat. Maar daar was de kraamhulp, Willeke is haar naam. De ‘reddende’ engel! Zij kon mijn vader de fijne kneepjes van het vaderschap leren, mij verzorgen zodat mijn vader in alle ‘rust’ een begrafenis kon regelen. Je kan je voorstellen dat dat een hele heftige en dubbele tijd geweest is. Willeke hielp in het huishouden, met de verzorging van mij, met alles. Zij was er langer op een dag dan eigenlijk hoort. Ook haar ging deze situatie aan het hart. Tijdens de begrafenis van mijn biologische moeder lag ik in haar armen, zij waakte over mij.

Ook na de kraamweek bleef Willeke een rol houden in ons leven. Ze kwam regelmatig kijken hoe het met ons was en er stond zo nu en dan een grote pan met eten voor de deur. Na een tijdje bleek Willeke gevoelens te hebben ontwikkeld voor mijn vader en haar gevoelens ook geuit in haar huidige eigen thuissituatie. Verder ga ik daar niet op in maar de conclusie is dat ze rond mijn eerste verjaardag al een grote rol had in mijn en ons leven. Toen ik een kleine 3 jarige Annie was zijn Willeke en mijn vader getrouwd! En dus is zij vanaf dag 1 in mijn leven geweest en dat is zij nog steeds!

Inmiddels zijn Willeke en mijn vader gescheiden. Ongeveer 11 jaar geleden. Mijn vader bleef wonen in het huis waar deze kleine Annie is opgegroeid. Willeke is verhuisd naar het dorp waar ik nu ook woon. Inmiddels is mijn vader hertrouwd, al bést een tijdje! Ik heb dus eigenlijk een soort van 3 mamma’s! Een biologische, een moeder én een stief aka bonus moeder. Wat een rijkdom toch? Ik zie Willeke als mijn moeder, ik weet niet beter en ik hou van haar met mijn hele hart. Ik heb zo onwijs veel respect voor haar. Mijn kids zijn dol op haar en dat is andersom niet anders. Ze is dan ook volledig hun oma! Ik ben rijk, met zo veel lieve mama’s om mij heen. En de kids boffen met een hoop oma’s! Ik hou van alle 3 mijn “moeder” op een eigen en andere manier. Ik ben trots. 

Mensen vragen mij wel is of ik mijn biologische moeder dan niet mis? Het antwoord is nee. Ik kan haar namelijk niet missen want ik heb haar en de band die we hadden kunnen hebben nooit gekend op wat voor manier dan ook. Dat neemt niet weg dat ik onwijs benieuwd ben naar mijn roots en mijn biologische moeder. Lijk ik op haar? Qua uiterlijk en/of qua innerlijk? Zou ik met haar ‘klikken’ of juist niet? Hoe zou mijn leven zijn gelopen als zij er wel was? Maar dan denk ik ook weer snel “wat heb je aan de vraag: ‘wat als’” eigenlijk gewoon helemaal niks.. 

Dus bij deze lieve dames en heren, neem jezelf voor lief, je kind voor lief, je partner voor lief, iedereen om je heen voor lief. 

Maar neem het leven niet voor lief en geniet. Elke dag.

Hebben jullie nog vragen? Dat kan hieronder of via de DM op Instagram @perfnotsoperf

Much love,

Anne, Perf not so Perf