Momstruggles

Elke fase heeft ze wel, die struggles, die twijfels of we het wel goed doen. Hier zijn we aanbeland bij de 4 jaars-struggle.. 

Ik vond 4 jaar een enorme mijlpaal. Olivia werd net voor de vakantie 4 dus ik kon stiekem nog even genieten van haar in de zomervakantie maar daarna.. naar school. We hebben een hele fijne en leuke school uitgezocht dus het gevoel daarover zit 100% goed. Maar om dat kleine maar ook weer grote meisje los te laten, alleen, in die grote school.. 

Zij was er 200% aan toe, maar vond het natuurlijk wel spannend. Olivia is een slim meisje maar zoekt veel houvast aan volwassenen. Anyway.. mijn gedachtes: wat als ze nou alleen verdwaald, als ze niet weet wat ze moet doen, als ze gepest wordt, als ze zich helemaal niet fijn voelt? Mijn hart brak van de week ook toen ze me weken later vertelde dat ze op schoolreis de juf kwijt was en in de verkeerde bus was gestapt. 😭 Dat bedoel ik dus. En ook nu ik al meerdere keren over hetzelfde kindje hoor die haar heeft “geschopt” of door haar tekening heeft gekrast. 

Oh en dan vraag ik me ook gelijk nog af, even een zijweggetje… wat leren jullie je kids? Wat doe je als je wordt geslagen door een ander kindje? Mijn moeder zei me al heel vroeg: als je wordt geslagen, dan ram je gewoon terug! (Heb ik gelukkig maar 1 keer hoeven doen, haha!) Ik zeg Olivia nu dat ze naar de juf moet gaan, maar.. als het daarna weer gebeurt dat ze terug moet slaan. “Maar dat mag niet van de juf!!” En sorry juffen… “Oh, maar van mij wel! Je hoeft je niet te laten slaan!” Ik ben oprecht wel benieuwd hoe jullie hierin staan.. (en please, ieder z’n eigen manier, don’t judge)

Door school gaat de ontwikkeling ook écht als een speer ineens. Zo slim, zo lief, zo trots, zo blij maar aan de andere kant ook zo mondig, zo moe & energiek tegelijk, zo opstandig, soms zo boos. Ik ben me er echt van bewust dat dit erbij hoort en ik kan me ook indenken dat haar wereld steeds groter wordt en zij dat én haar eigen ontwikkeling op de een of andere manier moet verwerken. Maar gezelliger wordt het er soms niet op moet ik zeggen. 

En dan nu de grootste struggle die ik nu voel.. het vasthouden en loslaten in één. Ik wil haar de geborgenheid, de bescherming, de liefde en warmte geven aan de ene kant. Maar aan de andere kant moet ik haar ook loslaten en zelf laten ontdekken, uitzoeken en ervaren. Ze moet weerbaar worden tegen de wereld maar het liefste hou ik voor altijd haar handje vast. Zo groot maar ook nog zo klein. ❤️