Ik ben een trotse eiceldonor.

In mijn vorige blogs hebben jullie kunnen lezen hoe mijn eiceldonatie avontuur is begonnen, wat mijn motivatie was, dat ik DNA niet belangrijk vind en de wensmama deed haar kant van het verhaal maar ik kan me voorstellen dat jullie heel benieuwd zijn naar de rest van het verhaal.

Op YouTube deed ik al mijn verhaal over het gehele traject. Hoe ik het spuiten van hormonen heb ervaren, hoe het contact was met de wensouders en het beste nieuws van 2021. Namelijk, een gezonde zwangerschap na de eerste succesvolle terugplaatsing.

Maar, hoe gaat het nu? Inmiddels ben ik gepromoveerd tot tante Kip. Want het kleine kuikentje is geboren. Deze synoniemen gebruiken we eigenlijk al als grapje vanaf het begin van het traject. Ik heb het ei gelegd en haar lieve ouders broedden het uit en voeden het op.

Ik mocht bij de bevalling zijn. Ik was daar in 3 functies. Tante Kip, geboortefotograaf en als vriendin van de wensouders. Het was een intense bevalling voor de wensmama. Het duurde lang, heel lang, het leek elke keer voor geen meter op te schieten en net als er bijna besloten werd om in te gaan grijpen gebeurde er toch weer iets positiefs waardoor ze op de natuurlijke weg door mocht gaan.

Moeder en kind zijn gezond. Ik besloot om een korte brief aan de mama te schrijven, over haar bevalling. Dit deed ik ook toen ik de bevalling van Mace mocht fotograferen.

Mijn brief aan jou, powervrouw.

Daar lig je dan, in dat grote ziekenhuis bed. Gebonden aan een heleboel snoeren en attributen. Op de achtergrond klinkt een eentonig geluid, het hartje van de kleine die het boven gemiddeld goed doet. Ondanks dat je de afgelopen tijd al plat gespoten bent met medicatie en eigenlijk al veel te lang in het ziekenhuis ligt, doe ook jij het super goed. Je houd continue goede moed. Ik vond je al een kanjer maar mijn respect naar jou wordt nu weer een beetje meer. Je gaat bijna jouw kleintje bijna ontmoeten. Het kleintje waar zo veel voor nodig was om gerealiseerd te worden, waar jij samen met je partner al zo lang op heb gewacht. En dat hou je continue voor ogen. Dat straal je uit. Vechtlust en doorzettingsvermogen.

Na een paar uur van intens heftige weeën zie ik de hopeloosheid in je ogen met de wee erger worden. Je trekt het niet meer, en dat laat je goed weten. Je vraagt om een ruggenprik en niet veel later komt “de held van de dag” -jouw woorden- binnen gelopen en zet de ruggenprik. Wat je in mijn ogen, ook weer als een baas ondergaat. Nog nooit had ik dat gezien, zelf heb ik ook nooit een ruggenprik gehad maar, wat een wondermiddel is dat. BI-ZAR. Je werd ineens weer heel relaxed, kon weer lachen, chillen, drinken, eten. Rust.

De ontsluiting vorderde voor geen ene meter. Het was echt heftig om te zien dat er continue hoop werd gegeven maar de hoop dan uitbleef. Het schoot niet op. Rond een uur of 5 kwam de “roomservice” binnen. Zuurkool met een speklap, HAHA. Ik moet stiekem weer lachen. Iets waar ikzelf écht niet aan had moeten denken tijdens mijn bevalling. Eigenlijk sowieso niet want, bah. Na het eten kreeg je weer een beetje kracht en werd niet veel later wéér je geduld op de proef gesteld. Inmiddels had je er al een hele lange ‘werkdag’ opzitten zonder resultaat. Toen de verloskundige een hele blije “nou meeeeeeeid” uitkraamde dacht zowel jij, als jouw partner, als ik dat we er bijna waren. Maar helaas zat je nog steeds op een krappe 4 cm ontsluiting. De wanhoop sloeg eventjes bij ons allen toe. Ik zag het in je ogen. Je was er zo, zo, zo klaar mee. En dat snap ik volkomen.

De verloskundige verlaat de kamer met de woorden “hou vol meid, het voelt écht allemaal super goed en gunstig, je kan het”. Terwijl ze de kamer verlaat hoor ik je denken: “go fuck yourself woman”.

Een paar uur later komt er weer iemand kijken die echt perspectief bied. “Als er over 2 uur nog niks is gebeurd, dan gaan we ingrijpen”. Je bent nu al zo ver gekomen dat dat bijna geen optie is voor je, compleet begrijpelijk maar ergens zie ik wel dat dat jou enigszins rust geeft. Na 2 uur zou ze weer komen kijken, maar ze kwam niet. Ze had een spoedkeizersnede. Dus inmiddels was het 3 uur later en ein-de-lijk kwam daar super goed nieuws. Je had een cm of 7 ontsluiting. Inmiddels werden de diensten weer gewisseld. Dienst 3 van die dag. Je was kapot, kon nog even een heel klein beetje weg dutten totdat ineens de weeën weer door de ruggenprik heen kwamen. Ik had het ZO met je te doen. “Daar gaan we weer, ik kan dit echt niet meer, ik ben zo moe”. Op een gegeven moment zagen we jouw gedrag veranderen. We drukte op de alarm-knop en na een inwendig onderzoek kreeg je het beste nieuws van die dag. VOLLEDIGE ONTSLUITING! Yes. Eindelijk! Maar, al snel volgde er wat minder prettig nieuws. De kleine lag met haar toetje omhoog. Ze wou gelijk de sterren gaan bekijken. Leuk voor haar, niet gunstig voor jou. Want: “we gaan nog niet persen, want als we daar nu mee beginnen dan ga je het niet volhouden en zijn we over 3 uur nog bezig”.

Je moest van positie gaan wisselen in de hoop dat de kleine zou gaan draaien. Daar had je echt géén zin in. Je was er echt zo klaar mee. Als het had gekund was je volgens mij zo dat ziekenhuis uitgelopen. Joejoe, jou niet meer bellen. Je riep nog: “kunnen die weeën opwekkers niet zachter gezet worden? Het doet zo’n pijn”. Ik zie dat de verpleegkundige het apparaat van je af draait, en ik merk op dat ze het zonder jouw medeweten stiekem juist hoger hebben gezet. Je moet straks tijdens het persen namelijk wel hele goede sterke weeën hebben.

Maar je kunstjes hebben gewerkt en na 2 uur draaien en gymmen lag de kleine wel gunstig en kon het persen gaan beginnen. Iets wat je deed als een natuurtalent. Want na de bevalling zei de verloskundige: “ik dacht echt, als we dit gaan redden met de vacuüm pomp dan ben ik al helemaal tevreden”, maar de kanjer die jij bent hebt vooral dit gedeelte in mijn ogen echt doorstaan als een oervrouw, een kanjer, powervrouw, echt ZO sterk.

En toen eindelijk, na 9 maanden, veel te veel uur weeën en een uur en een kwartier persen was ze daar. Jullie mooie meisje. Jullie prinses. Jullie zijn eindelijk geen wensouders meer, maar échte liefdevolle ouders met een écht gezond en prachtig mooi meisje die veel meer dan welkom is op deze wereld. Helemaal van jullie. Wat is ze mooi, wat hebben jullie dat goed gedaan. De liefde die je uitstraalt, de vermoeidheid op je gezicht, naast jou een hele trotse, geëmotioneerde papa. Het bundelt deze dag zo goed samen.

Heel even ging er door me heen (voor de bevalling) “wat nou als ik heel veel herkenning zie? Als het tóch ineens eigen voelt? Hoe ga ik daar dan mee om? Hoe ga ik daar op reageren?”. Ik denk dat deze gedachtes logisch zijn, door de spanning en door de vragen die me continue gesteld werden.

Maar, ik kan nu met de volle 100% zeggen dat zowel zij, als jullie altijd een speciaal plekje in mijn & ons hart zullen hebben. Jullie voelen alle 3 als familie, maar, ze is helemaal jullie wondertje. Zo is het, zo voelt het. Toen ik jullie ontmoeting zag wist ik het meteen. DNA is zoals ik al zei NIET belangrijk. De liefde tussen jullie 3 was voelbaar in de hele kamer.

Ik ben zo blij en trots dat ik heb kunnen en mogen bijgedragen aan dit mooie wondertje.

Ik ben trots op jullie! En het meest op jou, powervrouw.